تاثیر روان درمانی گروهی بر عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به افسردگی در بیماران بستری در بخش اعصاب و روان

افسردگی از جمله اختلالاتی است که به نحو چشمگیری باعت اختلال در عملکرد فیزیکی و جسمی، افزایش ابتلا به بیماری های مختلف و یا افزایش مرگ و میر شده است .

با صنعتی شدن جامعه و پیشرفت های دیگر بشری میزان اختلالات روانی از جمله اختلالات خلقی و روان پریشی رو به افزایش می باشد  . این اختلالات نه تنها سبب مختل شدن قابل ملاحظه کارکردهای بیمار و برهم ریختگی در احساس، افکار و رفتار بیماری می شود بلکه ضربه سنگینی بر پیکر اجتماع وارد می کند و لذا نیاز به شناخت بیشتری دارد .

استفاده از روان درمانی گروهی به عنوان یک روش درمانی جهت کاهش افسردگی و بهبود افزایش عملکرد فیزیکی و جسمی و کاهش درد جسمی بیماران افسرده بسیار موثر بوده و جهت درمان روان درمانی گروهی باید فرایند گروهی سازمان یافته و برنامه ریزی شده و دارای هدف مشخص باشد .

تخمین زده می شود میزان افسردگی در جهان 340میلیون نفر و در ایران تا سال 1384 4میلیون نفر بوده است . در این بیماران تدابیر حمایتی و آموزشی همراه با گروه درمانی موثر می باشد ولی استفاده از روان درمانی فردی و گروهی، خانواده درمانی، مشاوره حمایتی و آموزشی همراه با دارو درمانی موثر می باشد .

روان درمانی گروهی نوعی درمان برای اختلالات خلقی به خصوص افسردگی است که درمان از طریق بحث گروهی صورت گرفته و جهت درمان باید فرایند گروه سازمان یافته و برنامه ریزی شده و دارای هدف و چارچوب مشخص باشد .

پس از انجام پژوهش روی 65 مورد بیمار افسرده نتایج به این صورت حاصل گردید که روان درمانی گروهی به عنوان یکی از روش های درمانی موثر می تواند در بهبود علایم افسردگی و در نهایت بهبود عملکرد فیزیکی و کاهش درد جسمی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی به کار گرفته شود .